فهرست مطالب
جهت تعیین وقت با شماره 09122888366 یا 02186129208 تماس حاصل نمایید.
قانون مدنی در تابعیت در بعضی موارد اصل خاک و در بعضی موارد اصل خون را پیروی نموده است.
طبق ماده ۹۷۶ قانون مدنی اشخاص زیر تبعه ایران محسوب می شوند:
اول کلیه ساکنین ایران به استثنای اشخاصی که تبعیت خارجی آنها مسلم باشد
دو طرف خارجی کسانی مسلم است که مدارک تابعیت آنها مورد اعتراض دولت ایران نباشد.زیرا ظاهراً آن است که افراد ساکن در هر کشوری تبعه آن کشور می باشند تا خلاف آن ثابت شود.
هرگاه فردی در ایران پیدا شود خواه به سن رشد رسیده یا نرسیده باشد که تابعیت و معلوم نیست مانند کودک پیدا شده تبعه ایران شناخته می شود مگر آن که تابعیت خارجی و مسلم شود. ماده بالا مسلم بودن تابعیت خارجی را توضیح میدهد و آن در صورتی است که شخص مذکور دارای مدارکی باشد که حاکی از تابعیت خارجی است و مدارک مذکور مورد اعتراض دولت ایران قرار نگرفته باشد.
بنابراین کسانی که مدارک بر تابعیت خارجی خود دارند مادامی که مدارک آنها مورد اعتراض دولت ایران قرار نگرفته باشد تبعه خارجی شناخته می شوند.
بند الف ماده ۹۷۶ قانون مدنی در بالا حاوی یک اماره قانونی است که ناشی از تمایل قانون مدنی به اصل خاک می باشد.
در قانون تابعیت مصوب ۱۶ شهریور ماه ۱۳۰۸ نیز اماره قانونی فوق موجود بوده است حکم به جای شرط سکونت داشتند. اقامتگاه در ایران ملاک تشخیص تابعیت بوده است
.به موجب این امر آن است که اقامتگاه و محل سکونت ممکن است مختلف باشد دو برابر ماده ۱۰۰۲ قانون مدنی اگر محل سکونت شخصی غیر از مرکز مهم امور و او باشد مرکز امور و اقامتگاه محسوب می شود دو و از طرفی اقامتگاه صغیر و محجور همان اقامتگاه ولی او می باشد