مقدمه

عیوب اختصاصی  فسخ  نکاح  عیوبی  هستند که بعضی مختص به مرد  و بعضی مختص به زن است  که طرف  دیگر میتواند  نکاح را فسخ نماید. در این مقاله  عیوب مختص مرد که نکاح را فسخ می نماید  به صورت جداگانه بررسی می ناییم. عیوب مختص مرد که نکاح را فسخ می نماید. ماده 1122 قانون مدنی می گوید:((عیوب ذیل در مرد که مانع از ایفاء وظیفه زناشویی باشد موجب حق فسخ برای زن خواهد بود: 1- عنن به این شرط که بعد از گذشتن مدت یک سال از تاریخ رجوع زن به حاکم رفع نشود 2- خصی 3- مقطوع بودن آلت تناسلی )) این قید که مانع از ایفاء وظایف زناشویی باشد  در ماده مربوط به  عیوب موجب فسخ نکاح ،خصی و مقطوع بودن آلت تناسلی است و الا عنن در صورتی محقق می گردد که مرد نتواند  ایفاء وظیفه زناشویی بنماید . بنابر این در مورد خصی و مقطوع بودن آلت تناسلی زمانی حق فسخ نکاح را دارد که شوهر نتواند ایفاء وظایف زناشویی کند.

1-1- عنن :

بیماری است که موجب می شود قوه نشر آلت تناسلی مرد ضعیف گردد به طوری که نتواند نزدیکی کند. کسی که دارای این بیماری است  او را عنین می گویند . در صورتی که شوهر عنین باشد  که توان نزدیکی با زن خود و زن دیگر را نداشته باشد، زن می تواند  نکاح را فسخ نماید. ولی اگر شوهر بتواند با غیر زن خود نزدیکی کند زن حق فسخ نکاح را ندارد. عنن همچنانی که در حین عقد موجود باشد موجب حق فسخ برای زن می گردد، به دستور ماده 1125 قانون مدنی هرگاه پس از عقد حاصل شود نیز زن می تواند نکاح را فسخ نماید. ماده 1125 بیان می دارد جنون و عنن هرگاه بعد از عقد هم حاصل شود موجب حق فسخ  برای زن خواهد بود در صورتی که شوهر دارای انحراف جنسی باشد و بتواند از پشت با زن خود نزدیکی کند ولی از جلو نتواند عنین محسوب نمی شود  و زن حق فسخ نکاح را به عنوان عنین ندارد. زن بعد از آنکه از عنن شوهر اطلاع یافت  میتواند تقاضای طلاق نماید.به دستور ماده بالا حاکم یک سال از تاریخ رجوع به دادگاه به شوهر مهلت می دهد  با زن خود نزدیکی نماید  و این امر را به او اخطار می کند .  اگر در مدت مزبور نزدیکی ننمود زن می تواند نکاح خود را فسخ نماید.

2-1- خصی :

خصاء عبارت است از اخته بودن مرد بوسیله کشیدن بیضه های او . شخص مزبور را خصی می گویند . خصی عبارت است از کوبیدن بیضه های مرد. قول مشهور بر آن است خصی  اگر چه بتواند نزدیکی کند زن حق فسخ دارد . بالعکس مبسوط و خلاف بر آنند که چنانچه شوهر خصی بتواند  نزدیکی کند زن حق فسخ نکاح را ندارد. قانون مدنی در ماده 1123 گفته زن در خصاء شوهر، در صورتی می تواند نکاح را فسخ کند که خصاء مانع از انجام وظایف زناشویی گردد.   قول مشهور می گوید چنانچه خصاء قبل از عقد باشد و زن در حین عقد جاهل باشد می تواند نکاح را فسخ نماید.هرگاه پس از عقد باشد نمی تواند. قانون مدنی  در این امر متابعت از نظر مشهور نموده است. زیرا با آنکه در بیان حق فسخ نکاح  در اثر عیوبی که در زمان عقد موجود می گردد بوده، در مورد خصاء ساکت بوده و حکم به اجازه فسخ نداده است.

3-1- مقطوع بودن آلت تناسلی :

در اصطلاح حقوق امامیه  مقطوع بودن آلت تناسلی را جب و مبتلا به آن را مجبوب  می گویند . مقطوع بودن آلت تناسلی  شوهر در صورتی موجب حق فسخ می گردد که شوهر  نتواند با او نزدیکی کند.  اگر چه به قدر حشفه باشد . و الا هر گاه پس از قطع از آلت تناسلی به قدر حشفه باقی بماند که بتواند با زن خود نزدیکی نماید شوهر ایفاء وظایف زوجیت را نموده  و زن حق فسخ  نکاح ندارد.

بعضی برآنند مقطوع بودن آلت تناسلی شوهر  هرگاه قبل از عقد  ویا قبل از دخول باشد زن می تواند نکاح را فسخ نماید . لیکن چنانچه پس از دخول باشد  زن حق فسخ ندارد. هرگاه پس از عقد شوهر به جهتی آلتش قطع گردد  که نتواند وظایف زناشویی را انجام دهد  زن نمی تواند نکاح را فسخ نماید، چون قانون این موضوع را فقط در مورد خصی بیان نموده است. از منظر حقوقی در مواردی که عیوبی در شوهر در حین عقد موجود باشد که ادامه زناشویی را دچار اختلال نماید می توان به رفع ضرر و حرج حق فسخ نکاح به زن داد .، ولی از نظر قضایی نمی توان با قوانین موجود پیرو این عقیده بود. در صورتی که شوهر در اثر نقص خلقت دارای بیضه نباشد و یا آلت جنسی او چندان کوچک باشد که نتواند وظیفه زناشویی بنماید، بر اساس ماده 1130 قانون مدنی زن می تواند درخواست اجبار شوهر به طلاق را بدهد.